ඔන්න එකමත් එක ගමක හිටියා පුංචි සමනලී කියලා ළමයෙක්. එයාගේ අම්මායි තාත්තායි එයාට හරිම ආදරෙයි. ඒත් සමනලීගේ මවුපියෝ වෙලාවකට කල්පනා කරනවා අපේ පුංචි සමනලී කොහොම ද මේ තරම් මුරණ්ඩු වුණේ කියලා. එයා ඉස්සර නම් හරි ම හොඳ ළමයෙක්. සමනලී ඉස්සර කැමතියි අන් අයට උදවු කරන්න. ඒත් එයා දැන් අනෙක් ළමයි එක්ක සෙල්ලම් කරන්න පොඩ්ඩක්වත් කැමති නැහැ. ඉස්සර අපේ පුංචි සමනලී දහම් පාසල් යන්න හරි ම කැමතියි. ඒත් දැන් එයා පන්සලටවත් යන්න කැමති නැහැ. පුංචි සමනලී අම්මාටයි තාත්තාටයි ගොඩාක් වද හිංසා කරනවා. එයාගේ අම්මායි තාත්තායි එයා ඉල්ලන ඕනෑ ම දෙයක් අරන් දෙනවා. එයා කියන දේ ඒදෙන්නා කරනවා. මේ විදිහට කාලය ගතවන විට අවුරැදු කාලය උදා වුණා. සමනලී හොඳට ම දන්නවා අවුරැදු කාලෙට නුවර ඉන්න අත්තම්මා තෑගි බෝග අරගෙන එයාගේ ගෙදර එනවා කියලා. අවුරැදු කාලයට ගෙවල්වල හදන කෑම අපේ ගෙදරත් හදනවා කියලා සමනලී දන්නවා. ඒ වගේ ම අවුරැදු දවස හෙටයි කියලා කැවුම්, කොකිස්. සුවඳ  පැතිරෙන්න පටන් ගත්තා. අත්තම්මාත් ආවා. අත්තම්මා එයාට ගෙනැත් තිබුණු තෑගි අතර ළමා සාරියකුත් තිබුණා. සමනලී  ඒ ඇඳුම මොකට ද කියලා අත්තම්මාගෙන් ඇහුවා. 
අත්තම්මා පිළිතුරැ දුන්නේ මෙසේ ය. 
‘සමනලී ඔයා වගේ පුංචි ළමයි සතිපතා දහම් පාසල් යනවා. දහම් දැනුම සැම දරුවකුට ම ඉතා ම අවශ්‍ය යි. ඒ නිසා ඔයා හැම සතියක ම ඉරිදා දිනය දහම් පාසලට යන්න ඕනෑ. ‍‘
‘හොඳයි අත්තම්මේ මම අද ඉඳලා කීකරැ හොඳ ගුණ යහපත් වෙන්න අධිෂ්ඨාන කර ගන්නම්.‘
අත්තම්මා මුරණ්ඩු සමනලීගේ හිත වෙනස් කළා.

හිරැෂි ලක්ෂානි
9 ශ්‍රේණිය,
ර/පනාපිටිය විද්‍යාලය.